Fransa’nın başlattığı “fundamentalist” ve “serseri” Müslümanları sınır dışı etme uygulaması bir etnik temizlik işaretidir. Almanya’da hükümet ve muhalefetin ağız birliği ederek ortaya koyduğu “Paralel cemiyetler istemiyoruz! Yabancılar ya Alman kültürüne tabi olacak, yahut gidecek!” söylemi bir etnik temizlik işaretidir. Avrupa’nın önde gelen siyaset ve kültür çevrelerinin benimsediği (kamuoyuna da benimsettiği) ‘Müslümanlar başka din ve kültürlere tahammül edemiyor. İslam dininden kaynaklanan bu hoşgörüsüzlük yüzünden Müslümanlarla iyi geçinmek, barış içinde yaşamak mümkün değil. Müslümanları ya aydınlanma süzgecinden geçireceğiz, yahut onlardan kurtulmaya bakacağız’ anlayışı bir etnik temizlik işaretidir. Bu işaretleri görmezden gelemeyiz. Gerek Amerika Birleşik Devletleri’nin Protestan fundamentalist hükümeti ve gerekse Avrupa Birliği’ne liderlik eden hükümetler, Müslümanlarla nihai hesaplaşma havasına girdiler.

Bu yeni bir gelişme değil. Fransız filozof Jean Baudrillard, Lettre dergisinin Kış 1995 sayısında yayınlanan bir makalesinde eski Yugoslavya’daki Müslümanların maruz kaldığı soykırımı “Yeni Avrupa Düzeni’nin tekâmül sürecinde bir merhale” olarak tanımlamış ve 1997 yılında çıkan “The Perfect Crime” (Kusursuz Cinayet) adlı kitabında şöyle demişti:

“İşin aslı şu ki, Sırplar, etnik temizlik vasıtası olarak, Avrupa’nın inşasında öncü bir rol oynuyorlar. Gerçek Avrupa’nın, beyaz Avrupa’nın; hem ekonomik, hem etnik, hem de dini bakımdan sıvalanmış, yekpare kılınmış, arınmış bir Avrupa’nın… Parlamentoların gölgesinde şekillenen gerçek Avrupa budur ve bu Avrupa’nın öncüsü Sırbistan’dır.”

Başımızı kumdan çıkaralım ve gerçeği görelim artık:   Müslümanlara karşı amansız bir kin beslediğini ve İslam ülkelerini küçük lokmalar haline getirip rahatça yutmaya azmettiğini mümkün olan en açık şekilde ortaya koyan Amerika Birleşik Devletleri, 70 milyon nüfuslu Müslüman bir Türkiye’nin varlığına uzun süre tahammül edemeyecektir. Ve kendi bünyesindeki birkaç milyon Müslüman’dan kurtulmanın yollarını arayan Avrupa Birliği, 70 milyon nüfuslu Müslüman bir Türkiye’yi asla bünyesine katmayacaktır.

Batı dünyasında bize yer yok. Bizim yerimiz İslam dünyasında. İslam dünyasının mevcut durumu ümit ve cesaret telkin etmiyor gerekçesiyle Batı dünyasında ısrar etmek anlamsız, zira Batı dünyası da ümit ve cesaret telkin etmiyor. Öyleyse ne yapacağız? İslam dünyasına, gidecek başka yerimiz olmadığı için, boynumuz bükük, ümidimiz ve cesaretimiz kırılmış olarak mı yöneleceğiz? Hayır! Aşk ve şevk ile yöneleceğiz. İslam dünyasını yeniden inşa etme azmiyle yöneleceğiz. Bütün dünyaya ışık saçan muazzez İslam medeniyetini canlandırarak insanlığı vahşi kapitalizmden, küresel faşizmden, evrensel istikbardan, yani Batı emperyalizminden kurtarma misyonuyla yöneleceğiz. Latin Amerika’nın, Afrika’nın, Asya’nın bütün anti-emperyalist devrimcilerini müttefik belleyeceğiz, ama her şeyden evvel İslam Dünyası’nı derleyip toparlamaya bakacağız.

Onlar “Hıristiyan Dünyası” veya “Yahudi-Hıristiyan Dünyası” demiyor, “Batı Dünyası” diyor. Biz niye “İslam Dünyası” diyoruz da “Doğu Dünyası” demiyoruz?  İslam’ın hükümran olmadığı ve insanların önemli bir kısmının gayri Müslim (Hıristiyan, agnostik, ateist vs.) olduğu bir dünyayı niçin İslam ile tanımlıyoruz?  Çünkü “Batı”nın karşısına sadece “İslam”ı çıkarabiliriz. Doğu, coğrafi bir tanımdan ibarettir. Halbuki Batı dediğimiz zaman –ve de Avrupa dediğimiz zaman- Yunan felsefesi, Eski-Yeni Ahit (İncil) ve Fransız İhtilali’nin sentezini, ayrıca Haçlı Seferleri’yle aşılanan siyasi birlik (Müslümanlara karşı ortak cephe) şuurunu ve elbette kapitalizmi kast ediyoruz. Yani, genel olarak Batı ve özel olarak Avrupa; felsefi, dînî, ideolojik, siyasi, tarihi ve iktisadi bir kimliktir. Aynı yerden gelip aynı yere giden halkların ortak kimliği, ortak medeniyetidir. Doğu için böyle bir şey söylenemez. Doğu’da bir değil birçok medeniyet var.

Bunların arasında benzerlikler bulunabilir, fakat bu benzerlikler üzerinde Batı gibi muhkem bir kale inşa edemezsiniz. “Batı Dünyası”nın hakkından ancak “İslam Dünyası” gelir.

Nedir İslam dünyası? Tevhid akidesinin insanları özgürleştirdiği, putların yıkıldığı, kula kulluğun yasaklandığı, ırkçılığın telin edildiği, faizin ayaklar altına alındığı, tekelci kapitalizmin ve sömürünün lanetlendiği, zekat/infak yükümlülüğü ile toplumsal dayanışmanın temin edildiği, komşusu açken tok uyuyanın dışlandığı, havra ve kiliselerin tıpkı mescitler gibi dokunulmaz kabul edildiği, farklı ümmetlerin farklılıklarını koruyarak yaşama haklarının teminat altına alındığı, zulme karşı savaşmanın ve mazlumların yardımına koşmanın mecbur tutulduğu bir dünya, bir medeniyet dairesidir.

İslam medeniyeti derken elbette tefsir, fıkıh, kelam, akaid, tasavvuf, siyaset, askeriye, fizik, kimya, tıp, matematik, astronomi, mimarlık, şehircilik, zanaat, şiir, hat, ebru, minyatür, müzik gibi sahalardaki muazzam birikimden ve yüzyıllar içinde gelişip olgunlaşan eşsiz-benzersiz ortak yaşam kültüründen de söz ediyoruz. Hiç şüphe yok ki bu yüksek medeniyet fena halde irtifa kaybetmiştir. Fakat Yusuf Karadavi’den Muhammed Hüseyin Fadlallah’a kadar, Sünnilerin ve Şiilerin en çok itibar ettikleri İslam alimlerinin fetvalarında yukarıda sıraladığımız (ve sıralamadığımız) temel ilkelerden en ufak bir sapma bile olmadığı ve Müslüman halkların, üzerlerinden geçen onca ‘Batılı’ silindire rağmen, Türkiye’den Cezayir’e kadar her yerde, her vesile ile, her fırsatta İslam’a bağlıklarını bildirdikleri ve “şanlı tarihimiz”le övündükleri, önlerine bir seçim sandığı konulduğunda tercihlerini mutlaka “Allah” diyenden yana kullandıkları göz önünde tutulduğunda, İslam medeniyetinin yok olmadığı, sadece üstünün örtüldüğü rahatlıkla söylenebilir.

Allah Subhanehu ve Teala’nın buyruğu, Kur’an-ı Kerim yerinde duruyor. Peygamber Efendimizin Sünneti yerinde duruyor. Ve Müslüman, Batı’nın “aydınlanma” devrimi gibi bir sekülerlik süzgecinden geçmediği için, dinin açık ve net hükümlerini tartışma konusu yapmaz. İtaat etmediği yerde bile “Amenna” der. Sonra bir gün bir rüzgâr eser, bir vicdan ayaklanması olur ve imanının gereğini yapmaya başlar. Yani İslam, potansiyel olarak, kişiyi ve dünyayı değiştirme gücüne her zaman sahiptir.

Ümmet-i Muhammed’in tarihi, özellikle Asr-ı Saadet ve Hulefa-i Raşidîn dönemi, sonra Ömer İbn-i Abdülaziz’lerin, Harun Reşid’lerin, Alparslan’ların, Selahaddin’lerin, Fatih Sultan Mehmed’lerin destansı hikâyeleri, 1000 yıl boyunca esen fetih rüzgârları ve güzeller güzeli Endülüs de muazzam bir motivasyon kaynağı olarak mevcut dünya düzenine karşı potansiyel bir tehdit olma özelliğini koruyor.

Bunun içindir ki, emperyalistler artık “fundamentalist terör” edebiyatını aşarak doğrudan doğruya İslam inancına saldırıyor ve Ümmet-i Muhammed’in medar-ı iftiharı olan tarihî birikimi Bağdat’tan başlayarak acımasızca bombalıyorlar. Bu toprakların Hıristiyan veya ateist bir çocuğu “Bütün bunların benimle ne ilgisi var? Ben Müslüman olmadığım halde kendimi niye İslam Dünyası’nın bir parçası olarak göreyim? Dahası, Müslüman olmayanların da hatırı sayılır bir nüfus teşkil ettiği bu coğrafyaya niçin İslam Dünyası diyeyim? Yaşadığım ülkeyi niçin İslam ülkesi olarak göreyim?” diye sorabilir.

Cevap: İslam medeniyetinin yükselişinde gayrimüslimlerin de payı vardır ve “Dar’ul İslam” daha en başından beri gayrimüslimleri de ihtiva etmiştir, dolayısıyla İslam Dünyası onların da dünyasıdır. Hiç gocunmadan “Ülkemiz İslam ülkesidir” ve “Biz İslam Dünyası’nın Hıristiyanlarıyız”, “Biz İslam Dünyası’nın ateistleriyiz” diyebilirler. “Türkiye ne İslam devletidir ne de İslam ülkesi” diyen -ve muhtemelen ‘bizim kimliğimiz laikliktir’ gibi bir şey söylemeye çalışan- general fena halde yanılıyor. Türkiye’nin kimliğinin laiklikten ibaret olduğu iddiasını kabul etmek şöyle dursun anlamak bile mümkün değil. 1930’lu yıllara kadar tanımadığımız, bilmediğimiz bir kavram, tarihin derinliklerinden gelen ülkemizi tanımlamaya yeter mi?

Bu ülke, Anadolu’nun Müslümanlaştırılmasıyla doğmadı mı? Bu ülke, Alparslan’ların, Osman Gazi’lerin, Fatih Sultan Mehmet’lerin, Yavuz’ların, Kanuni’lerin omuzları üzerinde yükselmedi mi? Bu ülke, düşman işgalinden “Allah Allah” nidaları ile kurtarılmadı mı? “İslam ülkesi” değilse nedir bu ülke?

Laikliğin beşiği olan Fransa için “Batı ülkesi değildir, çünkü Batı kavramı Hıristiyanlığı da içerir” diyorsanız, mesele yok, Türkiye’nin İslam ülkesi olmadığını da söyleyebilirsiniz. Ama Fransa’ya Batı ülkesi diyorsanız, çare yok, Türkiye’ye de İslam ülkesi diyeceksiniz. Bunu demeniz için Türkiye nüfusunun tamamının Müslüman olması gerekmez. Batı ülkelerinde de Batı’nın tarihî-kültürel-felsefî-dinî köklerine bağlı olmayan, dünya hayatına ve ölüm sonrasına farklı pencerelerden bakan milyonlarca insan (Müslümanlar, Hindular vs, vs, vs) yaşıyor; ama çoğunluğu teşkil eden Batılılar esas alınarak, söz konusu ülkelere “Batı ülkesi” deniliyor. Biz de ülkemizi tanımlarken elbette “İslam ülkesi” diyeceğiz. Ülkemizi meydana getiren tarihî, kültürel ve sosyal dinamiklerin İslam kaynaklı olduğunu kabul edeceğiz. Bu, Suriye, Irak, Mısır ve benzeri ülkeler için de geçerli.

Her şeyden evvel İslam Dünyası’nı toparlamaya bakacağız demiştik. İşe Türkiye ve Suriye’yi birleştirerek başlayacağız. Bu birleşmeyle doğacak cazibe merkezi Mısır’ı da çekecek (İktidara yürüyen İhvan-ı Müslimin zaten İslam Birliği’ne savunuyor).